Een prettige bol-pijl opwarmronde die los van een afstansverwarring voor Ootmarsum weinig moeilijkheden opleverde. Voor ons althans. Op het schijnbare rechte stuk richting Duitse grens, de Uelserweg, kwamen de twee 911's er met ruim 180km/uur achter dat er nog een lekker slingertje in de weg zat. Ondanks de enorme hoeveelheden mais-oogst-resten in combinatie met het late uitremmen, hielden de beide drivers de dito Porsche's op het asfalt.

De Dax Cobra, echter, die de beide heren letterlijk op de hielen zat, en daardoor geen énkel uitzicht had op de scherpe curve van het baanvak het bos in, moest met blokkerende remmen en een hijgend hart concluderen dat het maken van een dubbele-360 eigenlijk niet beter had kunnen aflopen. Namelijk gewoon met vier bandjes op de baan. Misschien wel de meest vage actie van de dag, niettemin onvoldoende voor de 'Pissing Against The Wind'-trophee.

Een venijnige Grensbenadering aan Duitse zijde. Lastig was vooral het knikje onder de Poasche-Berg, vlak boven Scholte-Nieling. De doorzetters die lós van het vinden van de juiste route ook oplettend genoeg waren voor de foto-controles, werden er dan ook goed beloond.

De tweede venijnigheid vonden we niet bij de drie blokkade's rondom de Grafheuvels, waar we zoiets hadden verwacht, maar precies óp de grens, waar een stukje voorgetekende kaart richting lunch roet in het eten gooide vlák voor de brug over de Dinkel. Ondanks dat mistten we slechts één fotocontrole en klokten we op tijd in voor de betere hapjes en sapjes bij De Holtweijde.

De organisatie omschreef het systeem als 'De Ultimate Trial', doelende op de pittige navigatie-systemen van de legendarische Winter Trial. En inderdaad. Het derde traject was Trial-waardig. Ware het niet dat er enkele vervelende foutjes in zowel windrichtingen als enkele tussenliggende afstanden zaten. Al meteen tussen Lattrop en Tilligte verspreidden de deelnemers zich compleet over de zes mogelijkheden om van A naar B te kunnen komen. Gelijkgestemd, want kloppend, vervolgden we de route over de N349, waar een fijn instinkertje bij Penninksbrug de equipes opnieuw verdeelde.

Wij vervolgden onze route via Noord Deurningeveld, negeerden een cruciale afstandsfout in het tabellenboek om er opnieuw achter te moeten komen dat er ten zuiden van Denekamp een figuurlijke kloof zat tussen aanwijzingen, kaart en werkelijke situatie. Via een ongeoorloofd ommetje in Losser schudden we de 911's van ons af om er na een zoektochtje bij het klooster van Badel bij Schöttelkotterhook achter te komen dat óf zij óf wij slimmer geweest moeten zijn.

De laatste 27 kilometer van de rally bestond uit een bol-pijl, waarvan vooral de eerste 15 kilometers verschil maakten. Tussen de Ochtruper Landweg en de Brinkerhook was er volop de gelegenheid eerder verloren tijd in te halen. Han liet zich dit geen twee keer zeggen. Vooral omdat hij dit zelf al bedacht had, en gaf de GTV zodanig de sporen dat zelfs de gemiddelde F430 het spreekwoordelijke hazenpad (lees: berm/greppel) koos om plaats te maken voor onze vurigheid.

Vanaf de Getfersingel in Enschede zaten we echter vast. Muurvast. De stad die landelijk zó aan de weg timmert voor haar imago, heeft er om onduidelijke redenen voor gekozen de toegangswegen in trechtervorm aan te leggen, waardoor niet alleen alle wegen, maar eveneens alle kruispunten bommetje vol staan met enthousiastelingen (hmm).

Hoe dan ook: de finish bij Munsterhuis was in alle opzichten een Splendid Occassion. Met zijn witte 911 won John de sportklasse en het drietal dat voor deze gelegenheid een Kever cabrio huurde, sleepte in de tourklasse niet alleen een beker, maar ook een charmante champagne in de wacht. Marc: bedankt voor deze mooie dag! Han: wanneer weer?