Om zeven uur staan we bij de auto. Job en Bob hebben de auto nog even nagekeken vannacht en verzekeren ons ervan dat alles tiptop in orde is. De eigenaar van het Agip-pompstation kan vandaag zijn geluk niet op. De start in Rome vindt plaats op zíjn parkeerterrein. En los van de oplopende omzet vanwege het talrijk toestromende en verterende publiek, zijn het vooral zijn pompen die lustig stromen om de dorstige beestjes te vullen. Mooi.

Met een eerste bol-pijl deze rally, verlaten we Rome en cruisen we zo’n zestig kilometer in Noordelijke richting. Bij Gabelletta verlaten we de wat grotere wegen om in Ronciglione tegen PC’s 21 tot en met 26 aan te lopen. De teleurstellende resultaten van gisteren hebben ons op scherp gezet en het nachtelijke bestuderen schept niet alleen vertrouwen maar wekt ook verwachtingen. Onze nieuwe strategie is om zo snel mogelijk naar de zogenaamde 25-meterlijn te rijden, vlak daarvoor te stoppen en op precies 6 seconden uiterst regelmatig naar de finishlijn te rijden en weer van voren af aan te beginnen. De trajectafstanden van deze serie proeven zijn divers. Er zijn stukjes van 600 en 900 meter, maar ook van 3,2 en 5,8 kilometer.
 

We krijgen het door! PC 22 doen we met slecht 0.18 seconden afwijking. PC 24 slechts met 0.04 seconden!  Daar pak je punten mee. Op PC 25 en 26 verliezen we nodeloos punten door pure obstructie van één van de State of Art Porsches. Harm en Allard moeten onze hete adem in hun nek gevoeld hebben en meenden -bínnen de 25-meter lijn- tot stilstand te moeten komen. Ondanks een behendige uitwijkmanoeuvre liepen we op PC 25 penalties op. Op PC 26 herhaalde zich deze actie, met die uitzondering dat we tijdens het inhalen ter nauwer nood een eveneens inhalende Jaguar konden ontwijken. Hoe dan ook: we klimmen na deze serie van de 287e naar de 244e positie. Ben benieuwd of het ze vanavond laat inderdaad is gelukt ons achter zich te houden...

Wijzer geworden door het missen van de C.O. na de lunch van gistermiddag, besluiten we even snel de broekzakken te vullen met wat appels, cola en water, en verder terug te vallen op de geïmporteerde Sultana’s en Evergreens. Geen pasta die ons 300 strafpunten waard is, namelijk. De tijdwinst die we hiermee boekten, leverden we echter binnen 500 meter weer in. Tanken is namelijk nog niet zo eenvoudig in Italië. Normale bankpassen nóch creditcards worden geaccepteerd door de doe-het-zelf-stations. En heb je eenmaal een bemande pomp gevonden, dan ben je na het vullen nog niet uit de spreekwoordelijke brand. Als de ‘masjien is brook’, namelijk, heb je wél benzine, maar niet de emotionele vrijheid om op pad te gaan. We zagen ons al een lift nemen naar Sienna, pinnen, terugrijden en afrekenen, toen een uiterst aimabele Duitse deelnemer -startnummer 284- in een Flügelthür met een zwaai zijn knip tevoorschijn toverde en ons uit de brand hielp. Mille Miglia verbroedert.
 

Vlak voor het historische centrum van Siena lopen de weggetjes weer dicht en staan we ruim een half uur vast. Pas voordat we het grote plein op rijden, zien we waarom. De weggetjes er naar toe lopen behoorlijk stijl op, en vanwege de grote hoeveelheid auto’s staat iedereen vaak en nét iets te lang met lopende motor stil. Resultaat: overlopende carburateurs. De motor van één van de deelnemende auto’s vliegt in de brand en het duurt even voordat de weg is vrijgemaakt. Jammer, een onnodige uitvaller... Kort na dit ongeval krijgen we Chris en Bernhard -die met startnummer 233 nóg vroeger dan wij moesten starten vanochtendvroeg- in het vizier. Het typerende geluid van de Talbot Lago, echter, maakte het duo meer dan strijdlustig. Een venijnig duel door het stadscentrum leidt tot over-en-weer inhalen, maar al binnen 15 minuten moeten we ons -gedwongen achter een 550 Maranello safetycar- gewonnen geven. Jammer, want juist nu staat ons het allermooiste deel van de route te wachten.

De bergweggetjes tussen Montecarelli, Monte di Fo’, Passo della Futa en Passo della Raticosa zijn ronduit fenomenaal. Een groep van tientallen Duitse motorrijders denkt daar net zo over. Die rijden op dit moment de Mille Miglia-spookrijdersroute. En dat zorgt voor wat nijd hier en daar. Niet verwonderlijk. Normaal gesproken zijn het immers de buikschuivers die de doorgetrokken streep op het midden van de weg als hún domein beschouwen. Tijdens zo’n 1000 mijl met klassieke raceauto’s claimen wij echter het recht van ‘de eerste’ en laten ons met geen dreigende stuuracties, noch hand- en vingergebaren van de middellijn verjagen. Voldoende politie-agenten overigens, die het volledig met ons eens zijn, gezien hun niet mis te verstane aanwijzingen richting reguliere weggebruikers. Italië is in de ban van deze straatrace. Politieagenten niet minder. En wij al helemaal. Mooi, mooi, mooi!!!
 

Net iets voorbij Monghidoro staat het State of Art team ons op te wachten. Om iets mee te krijgen van de race, zijn ze een paar honderd kilometer naar het Zuiden gereden, en zullen -zodra wij zijn gepasseerd- met een serie Porsches weer naar Brescia snellen om ons aldaar aan de finish te kunnen verwelkomen. Heerlijk om weer bekende, niets minder enthousiaste gezichten te hebben gezien! Wij sturen door via Bologna naar Modena en starten bij de firma Ferrari (Stabilimento Scaglietti, een thuiswedstrijd voor ruim 100 deelnemers) de allerlaatste serie van 4 proeven dwars door Modena. Allemaal ongeveer een halve seconde afwijking, dus onvoldoende voor punten. De beste zeven equipes van de laatste proef reden het 120 meter lange trajectje allemaal (!) zonder ook maar een honderdste afwijking. Petje af.

Ter hoogte van Cremona begint het schemerig te worden. Op de laatste 60 kilometer tot aan Brescia staan alle rontondes bomvol. In bermen staan stoeltjes en tafeltjes (met wijntjes erop enzo) en zelfs op daken van auto’s, bussen en huizen juichen de mensen ons toe. Dit kan alleen in Italië. Zeg nou zelf: zie je het al gebeuren, daar vlak voor de finish van bijvoorbeeld de Gelderlandrit? Louter lyrische buurtbewoners die tot op het dak van de Peerdestal in Ellecom zijn opgestapeld om de heroïsche heldendaden van de rallyrijders te bejubelen? Wij niet. En daarom genieten we er nog maar even van zolang het nog kan. En om te voorkomen dat we vlak voor de finishlijn blunderen, gooien we het tankje nog maar even vol.
 

In de verte zien we de tribunes, de camerateams, de enorme lampen die de nacht verlichten. We bevinden ons aan het begin van de Viale Venezia. We zijn weer terug bij af. De zogenaamd eenvoudige regelmatigheidsrally bleek toch een monsterrit te zijn. En we zijn blij. Vreselijk blij. Dat we het gehaald hebben. Dat we er bij mochten zijn. Niet zozeer dat-ie voorbij is. In tegendeel. Als het kon, deden we nóg een rondje. ‘Heel stoer in één keer, het liefst, net als vroeger’, maken we elkaar gek, terwijl we in de richting van het tumult rollen. De ontlading komt als Albert en zijn team ons tegemoet komt rennen met een paar flessen champagne en we door niemand minder dan Constantini Franchi worden binnengevlagd. Pfew.
 

Terug in Ca Noa worden we -op volgorde van binnenkomst- door State of Art beloond. Wat zal dat kleine ventje thuis trots zijn als Papa en Han derde zijn geworden. De glazen bokaal glimt er niet minder op... Volgend jaar weer? En dan wel in de top 100? Wij zijn er klaar voor!

# 243, Pon - van Lennep: 174
# 253, Lagaaij - Kalff: 214
# 255, Brouwers - Sorée: 220
# 233, van Oranje - Zegers: 255

Han: bedankt, man! En Albert, Evelyne, Guus, Louis, Hans, Anjo, Job, Bob, Marcel, Tino, Jaap, State of Art, JOUW®, Brouwers en iedereen die we vergeten zijn: bedankt voor jullie steun tijdens deze onvergetelijke trip.